Als ik er niet meer ben….

Mijn neef Kees kwam in een reactie op m’n Twitter-blog met een (voor mij) nieuw woord op de proppen: het ‘Twondoleance-register’.

Wat mij brengt op een onderwerp, waar ik al vaker mijn gedachten over heb laten gaan: virtuele etiquette.

‘Etiquette’* is geen statisch iets, het dient steeds te worden bijgesteld en aangepast aan de veranderende maatschappij. De huidige maatschappij bestaat niet alleen uit een fysieke wereld, ze is deels ook virtueel geworden. Ik denk daarbij aan de ‘nieuwe sociale media’, zoals Hyves, Facebook en Twitter.

Denken aan een ander
Je zou kunnen zeggen: etiquette-regels stimuleren mensen om rekening te houden met een ander. Als je dat doortrekt naar ‘rekening houden met je nabestaanden’, kom je vanzelf voor de volgende vraag: wat gebeurt er met mijn accounts als ik onverwacht kom te overlijden? Als je nadenkt over de praktische zaken waar men tegen aan loopt na je overlijden, zou je ook daar echt eens over moeten nadenken: wat te doen met mijn inloggegevens, moet ik die ergens onderbrengen voor het geval er iets met me gebeurt?

Denk je daar al over na?
Misschien wil je er liever niet aan denken, laat staan er iets over opschrijven. Of misschien heb je juist al het één en ander op papier gezet. Uitvaartverzekeraars leveren hun klanten daarvoor kant en klare overzichten. Zelf ken ik bijvoorbeeld het ‘Scenarium’ (van Monuta) en ‘Mijn Wensenlijst’ (van Yarden). Daarin zou je iets dergelijks kunnen opnemen. In de “Chekcklist na het Overlijden” staat nu wel iets dergelijks opgenomen “Stel alle instanties waar de overledene stond ingeschreven op de hoogte”, maar ik denk niet dat veel mensen een overzicht bijhouden van alle fora, sociale media, nieuwsgroepen en dergelijke waar ze lid van zijn. Of een lijst van e-mailadressen (zelf heb ik er meerdere).

Misschien is het een tip voor de uitvaartverzekeraars, om dit onderwerp specifieker te benoemen in uitvaartscenario’s? Zodat mensen die zich vooraf bezig houden met hun eigen overlijden en er iets over op papier willen zetten, hier al over na kunnen denken. Al met al misschien geen gezellig onderwerp, maar wel de nieuwe realiteit. Als je bedenkt hoeveel moeite nabestaanden wellicht moeten doen om gegevens van e-mailadressen en andere accounts te achterhalen, is het misschien het overwegen waard om hier iets voor te regelen.