Meneer J.* komt naar me toe lopen, want hij wil me iets vertellen. We staan samen in de huiskamer en ik merk dat hij afgeleid wordt. Hij weet niet meer wat hij wilde vertellen, maar kijkt over mijn schouder.
‘Zeg, zie je die vent daar staan?’
– “Ja, die zie ik wel, meneer J.”
‘Hij staat de hele tijd hierheen te kijken.’
– “Ik zie het.”
‘Er staat ook een vrouw bij, ziet u wel?’
– “Klopt. Zullen we misschien even naar ze zwaaien?”
We zwaaien. En de twee zwaaien terug. We kijken namelijk in een grote spiegel, die achter het buffet hangt.
‘Verrek zeg, we zijn het zelf! Wat een ouwe kop heb ik gekregen, bah.’
Mensen met dementie herkennen zichzelf soms (even) niet meer. In hun beleving zijn ze in een ander jaartal, vaak in een heel ander decennium zelfs. Als ze zich realiseren dat ze zichzelf zien, dan valt zo’n ‘oude kop’ ze tegen.
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay
Disclaimer: In verband met privacy en herleidbaarheid zijn karaktereigenschappen van mensen gecombineerd, en/of er zijn fictionele elementen toegevoegd. Gebruikte afbeeldingen zijn eigen foto’s of stockfoto’s van Pixabay.
Zeg het maar!